قطار بدون توقف

با پیشرفت تکنولوژی، امروز این امکان وجود دارد که با قطار بدون توقف مسافران را در ایستگاه سوار و پیاده کرد، تنها مسئله این است که چه کسی حاضر به پذیرش این ریسک و برداشتن اولین قدم است؟ تنها بخش تعطیلات که هیچکس از آن دل خوشی ندارد، انتظار در صف تاخیر هواپیماها و قطارهای مسافرتی است. با شروع شدن فصل تعطیلات و افزایش قابل توجه تعداد مسافران، تراکم سفرهای هوایی و زمینی را به شدت افزایش می‌یابد. این تراکم و تعداد زیاد مسافران باعث تاخیر در حرکت و آغاز سفر می‌شود که بدون شک آزاردهنده ترین بخش از هر سفری است. افراد زیادی به این مسئله فکر کرده‌اند که چطور می‌شود از دست این مسئله آزاردهنده راحت شد.

یکی از راهکارهایی که برای این مشکل ارائه شده است، قطار مگلو بوده که با حداکثر سرعت حرکت می‌کند، اما سیستم این قطار در تمام کشورها قابل اجرا نیست.

ایده هایی برای کاهش زمان

تا به حال ایده‌های مختلفی ارائه شده است، به عنوان مثال یک فیزیکدان راه حل‌هایی برای سوار شدن به هواپیما ارائه داده است که زمان مسافرگیری را تا نصف زمان حال حاضر کاهش می‌دهد. بعد از این ایده بود که ایده‌های چالش برانگیزتری برای حل این مشکل ارائه شد. در سال‌های اخیر این شایعه در میان مردم پخش شده بود که یک هواپیمای مسافربری مافوق صوت در حال آزمایش است که مسافت بین لندن تا سیدنی را تنها در 4 ساعت طی می‌کند.

ایده دیگر مطرح شده مربوط به ایلان ماسک، مدیر و بنیان‌گذار شرکت تسلا موتور و اسپیس ایکس است. او ایده یک لوله هاپرلوپ را ارائه کرد که مسافران به کمک آن می‌توانند فاصله بین لس‌آنجلس تا سان‌فرانسیسکو را تنها در 30 دقیقه طی کنند.

با این حال تبدیل شدن این ایده‌ها به واقعیت، نیازمند تکنولوژی و سرمایه‌گذاری بزرگی است. به عنوان مثال در زمینه هواپیمای مسافربری مافوق صوت، غول‌های بزرگ این صنعت شامل بوئینگ، لاکید مارتین، گلف استریم و ناسا بر روی این پروژه سرمایه‌گذاری مالی و فناوری کرده‌اند.

در این مقاله به یکی از ایده‌های بسیار جنجالی و قابل توجه می‌پردازیم. ایده قطار بدون توقف از دهه 60 میلادی در ذهن مهندسان بوده است. ایده قطار بدون توقف به این شکل است که یک قطار بدون توقف در ایستگاه بتواند مسافران را سوار کند. به عنوان مثال، تصور کنید یک قطار بدون وقف بتواند فاصله بین لس‌آنجلس تا نیویورک را بدون توقف در هیچ ایستگاهی طی کند و در همین حین مسافران را در هر ایستگاه سوار کند. به این ترتیب مقدار قابل توجهی در مصرف سوخت صرفه‌جویی می‌شود و به همین علت شاید بتوان هزینه حمل و نقل را نیز تا حد قابل توجهی کاهش داد.

عملکرد قطار بدون توقف

خب مسئله اصلی این است که نحوه عملکرد قطار بدون توقف به چه شکل خواهد بود؟ با اینکه طرح‌های مختلفی برای این کار ارائه شده است، تمام طرح‌ها همچنان بر پایه همان طرح سال 1969 برای قطار بدون توقف AT2000 بنا شده است. در این طرح قطار بدون توقف با بالاترین سرعت ممکن حرکت می‌کند و مسافران در ایستگاه‌ها وارد محفظه‌هایی می‌شوند که هنگام عبور قطار از ایستگاه به آن متصل می‌شود. هنگامی که قطار به ایستگاه مقصد رسید، این محفظه از قطار جدا شده و مسافران می‌توانند از آن پیاده شوند، در حالی که قطار به حرکت خود ادامه می‌دهد.

در طرح دیگری که به این منظور ارائه شده است، مسافران در ایستگاه‌های درون شهری سوار قطارها می‌شوند. این قطارها مسافتی را طی می‌کنند تا به قطار بدون توقف بین شهری برسند. در یک بازه حرکتی مستقیم این دو قطار به صورت موازی در کنار هم حرکت خواهند کرد. در این بازه یک دریچه به منظور جا به جایی مسافران از یک قطار به قطار دیگر باز می‌شود و مسافران وارد قطار بدون توقف می‌شوند. بعد از به اتمام رسیدن مسافرگیری، قطار بدون توقف به حرکت خود ادامه می‌دهد و قطار درون شهری به خط قبل بازمیگردد.

بر اساس گفته طراحان این سیستم، برای جا به جایی مسافران هیچ عجله‌ای نخواهد بود و قطارها به اندازه توقف یک قطار در ایستگاه به یکدیگر متصل خواهند ماند. در این حین مسافران می‌توانند با آرامش وارد قطار بدون توقف بشوند و در جاهای مربوط به خود قرار بگیرند. درب‌ها به شکلی طراحی خواهند شد که جا به جایی به راحتی انجام بگیرد. یکی از محدودیت‌های این طرح هزینه بسیار زیاد آن و تغییرات زیرساختی فراوان در سیستم حمل و نقل شهری است که به راحتی در هر شهری قابل اجرا نیست.

طرح قطار بدون توقف مهندس تایوانی

طرح دیگری که توسط یک مهندس تایوانی به نام پنگ یو لون ارائه شد، به این شکل عمل می‌کند که مسافران در محفظه‌ای قرار می‌گیرند که در هر ایستگاه قرار گرفته. این محفظه طوری تنظیم شده که قطار بدون توقف از زیر آن عبور می‌کند. هنگاه عبور قطار، محفظه به سقف متصل شده و به واگن انتهایی هدایت می‌شود. بعد از متصل شدن محفظه مسافران می‌توانند وارد قطار شوند. مسافرانی که قصد پیاده شدن داشته باشند، می‌توانند وارد همان محفظه شده  و در ایستگاه بعد با جدا شدن محفظه از قطار پیاده شوند، و این عملیات در هر ایستگاه تکرار می‌شود. تنها مسئله اصلی در این طرح طریقه متصل شدن محفظه به سقف قطار بدون توقف و جدا شدن آن است.

با توجه به این طرح‌ها و دشواری‌های آنها به نظر نمی‌رسد که حداقل تا چند سال آینده تفاوت اساسی در سیستم حمل و نقل ریلی ایجاد شود. با وجود محدودیت‌های فناوری و عدم سرمایه‌گذاری‌های بزرگ در این زمینه، باید همچنان منتظر زمان مناسب برای تغییرات در ساز و کار حمل و نقل ریلی و زیرساخت‌های این سیستم باشیم.