تاریخچه خط کشی خیابان ها

مسائل و مبانی ترافیکی، امروزه در دنیا، پیشرفت های قابل توجهی داشته اند. کوچک ترین تجهیزات ترافیکی و شهری، از کیفیت بالایی برخوردارند. این امر موجب بهبود کیفیت رانندگی شده است. علت خط کشی خیابان ها نظم بخشی به شهر و جاده هاست. این نظم هم به راننده ها و هم به عابرین پیاده مرتبط است. خط کشی ترافیکی چهارچوبی است که شهروندان را به سوی نظم هدایت می کند. خط کشی ها فاصله ماشین ها از یکدیگر را به راننده نشان می دهند و یا اجازه داشتن و یا نداشتن خودرو ها برای سبقت گرفتن را به آن ها گوشزد می کنند. در ادامه، تاریخچه خط کشی خیابان ها را با هم مرور می کنیم.

تاریخچه خط کشی خیابان ها

خط‌ کشی در جاده‌ها و معابر جهان، چه در کشورهای در حال توسعه و چه در جوامع توسعه یافته، با هدف بالا بردن ضریب ایمنی در جاده‌ها و کاهش خطر تصادفات انجام می‌شود. بر اساس تاریخچه علائم راهنمایی و رانندگی در دنیا، نخستین خط کشی سفید جاده‌ ای، در سال ۱۹۱۸ میلادی و در کشور انگلستان انجام شده است. این مسئله به سرعت در مکان ها و کشورهای دیگر فراگیر شد، ولی تا سال ۱۹۲۶، مفهومش امنیت جاده‌ ها نبود.

در سال‌های ۱۹۳۰ میلادی و در زمانی که چراغ های ترافیکی هنوز در خیابان ها وجود نداشتند، خط کشی ها برای نشان دادن امتداد جاده به رانندگان، استفاده می شدند. پایان خط، پایان جاده و محل توقف محسوب می‌شد. در محل توقف نیز یک پلیس‌ راهنمایی و رانندگی برای کنترل ترافیک و هدایت خودروها حضور داشت. با پیشرفت تکنولوژی دیگر خط کشی جاده و خیابان با دست و مشقت انجام نمی شود بلکه با دستگاه خط کشی جاده این روند سریعتر انجام می شود.

خط کشی پارکینگ ساختمان مسکونی موجب ایجاد نظم و امنیت در پارکینگ ها و مانع از بروز حوادث در پارکینگ ها خواهد شد.

در دهه ی ۱۹۵۰ بود که خطوط زرد نیز به  علائم راهنمایی و رانندگی اضافه شدند. رنگ های زرد و سفید با هم و بطور هم زمان مورد استفاده قرار گرفتند. خط کشی سفید نشانه ی جاده‌ ی یک‌ طرفه و خط کشی زرد نشانگر جاده‌ ی دو طرفه بود. در سال ۱۹۵۶، خط‌ های منقطع در خیابان ها و جاده ها ظهور کردند که نوآوری جدیدی در خط‌ کشی معابر بودند. نکته جالب توجه در مورد خط‌ چین‌ها، این است که هنگام رانندگی، همانند یک جفت پای دراز دیده می شوند! طبق اعلام اداره حمل‌ و نقل میشیگان، طول هر یک از این خط ها به سه متر می‌رسد.